Polska jest krajem szczególnym i wyjątkowym. U nas wielkim szacunkiem otacza się ludzi starszych, członków rodziny, sąsiadów, znajomych. Dzieci i wnuki opiekują się rodzicami i dziadkami. To jest bardzo piękne. Oczywiście są wyjątki, gdyż pleni się zło. Ale generalnie w Polsce dzieci i wnuki mają doskonały kontakt ze starszymi, przejmują funkcję opiekuńczą, gdy tamci tracą siły.
A jeżeli zajdzie potrzeba opieki całkowitej, to często polska rodzina poświęca się bezgranicznie i nie oddaje mamy, babci, czy dziadka , nie oddaje do placówki opiekuńczej, czy hospicjum. Pewna moja znajoma, opiekująca się sparaliżowaną, leżącą mamą, opowiedziała mi, jak to każdego wieczoru całuje swoją mamę jak gdyby ostatni raz, bo nie wie czy mama dożyje do poranka.
Takie poświęcenie i taki szacunek ( poza wyjątkami) dla starszych, schorowanych ludzi jest tylko w Polsce. Na świecie zdarza się, ale w naszym kraju jest to po prostu tradycja i młodzi ludzie są tego uczeni przez swoich rodziców.
W Polsce także bardzo szanowane są groby przodków i członków rodzin. Groby są zadbane i niektóre bardzo piękne. Choć nagrobki są drogie, to Polacy nie szczędzą środków. Świadczy to o wielkim szacunku i wielkiej miłości do swoich zmarłych.
Cmentarze innych krajów często są zaniedbane, zarośnięte chwastami i nikt ich nie odwiedza. Choć nie zawsze, są cmentarze zadbane przez obsługę, ale nie przez rodziny. Polacy pamiętają o rocznicach, odwiedzają często groby, dbają o nie. A w Święto Zmarłych cmentarze polskie cudownie płoną! Na każdym grobie wiele zniczy. A na grobach Nieznanego Żołnierza- najwięcej.
Piękna tradycja, ale nie tylko- po prostu miłość, która jest silniejsza niż śmierć.
